ΣΑΒΒΑΤΟ 13/4 ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ… ΧΡΥΣΟΣ

Εδώ και αρκετό καιρό φτάνουν στα αυτιά μας ειδήσεις για κάποια χωριά στη Β.Α. Χαλκιδική και τον αγώνα των κατοίκων τους ενάντια στην κατασκευή μεταλλείου χρυσού στην περιοχή. Το έργο αυτό, που βρίσκεται πλέον σε εξέλιξη, έχει αναλάβει η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός ΑΕ», η οποία ανήκει στην καναδική πολυεθνική El Dorado Gold και τον όμιλο Μπόμπολα και περιλαμβάνει την αποψίλωση του αρχέγονου δάσους των Σκουριών, με σκοπό την εξόρυξη και επεξεργασία χρυσού κι άλλων μεταλλευμάτων. Πλάι, ωστόσο, στις ειδήσεις αυτές, ακούγεται πάντα και μια μαγική λέξη, μια λέξη που εξωραΐζει την όλη ασχήμια και ανάγεται σε εθνικό αυτοσκοπό: η ΑΝΑΠΤΥΞΗ.

Το ιδεολόγημα της ανάπτυξης εμφανίζεται σε μια περίοδο που κράτος και αφεντικά, επικαλούμενα την αναγκαιότητα υπέρβασης της κρίσης, εντείνουν όλο και περισσότερο την εκμετάλλευση, υποτιμούν την εργατική δύναμη και καταδικάζουν σε απόλυτη εξαθλίωση την κοινωνία. Είναι η «γιατρειά» μας στην αρρωστημένη κατάσταση που έχουμε περιέλθει, «η εθνοσωτήριος λύση», που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Σε απόλυτη σύμπνοια και προς υλοποίηση του ιδεολογήματος αυτού, το ελληνικό κράτος φρόντισε να θωρακιστεί και νομικά, ψηφίζοντας το νόμο του fast – track, ενός νόμου που αποσκοπεί στην επιτάχυνση των μεγάλων έργων μέσω της παράκαμψης διαδικασιών έγκρισης περιβαλλοντικών μελετών, αποδυναμώνοντας κατά συνέπεια τα υπάρχοντα καθεστώτα προστασίας της φύσης και κατοχυρώνοντας, ασφαλώς, την επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών.

Δε χρειάζεται πολύ μυαλό, για να καταλάβει κανείς ποιους εξυπηρετεί πραγματικά η περιβόητη ανάπτυξη. Εξυπηρετεί όχι μόνο με τη δημιουργία σκληρότερων όρων εκμετάλλευσης για τους από κάτω (κι άρα μεγαλύτερης κερδοφορίας για τους από πάνω), αλλά πολύ περισσότερο, διότι λειτουργεί ως εργαλείο για την απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης και την κάμψη των αντιστάσεων. Αν αγωνίζεσαι, εν ολίγοις, απέναντι στους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς τους κράτους, σαμποτάρεις, λένε, την ίδια σου την επιβίωση. Είναι πράγματι, όμως, έτσι;

Ας επανέλθουμε στο παράδειγμα της Χαλκιδικής. Οι κάτοικοι εκεί από την πρώτη στιγμή δίνουν ένα σκληρό και ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στους σχεδιασμούς του κράτους και των άθλιων χρυσοθήρων. Αντιστέκονται καθημερινά, με μαζικές συγκεντρώσεις, κινητοποιήσεις και μαχητικές πορείες. Αντιλαμβάνονται ότι το έργο αυτό θα προκαλέσει ανυπολόγιστη και ανεπανόρθωτη καταστροφή στο φυσικό περιβάλλον και κατά συνέπεια στην ίδια τους τη ζωή. Δεν είναι διατεθειμένοι να πίνουν δηλητήριο και να αναπνέουν καρκίνο. Κι όσο για τις περιβόητες θέσεις εργασίας που θα ανοίξει το έργο αυτό ή καλύτερα το σύγχρονο κάτεργο, θα καταργηθούν άλλες τόσες, εφόσον μέσω της απονέκρωσης της φύσης, θα τερματιστεί κι η όποια αγροτική, αλιευτική, κτηνοτροφική κτλ. δραστηριότητα στην περιοχή. Μετά την αποπεράτωση του έργου, θα υπάρχει μόνο καμένη γη…

Χέρι – χέρι με την ανάπτυξη, ωστόσο, και προς εξασφάλιση αυτής, έρχεται και η κρατική καταστολή. Όσο εντείνονται οι αντιστάσεις των κατοίκων κι όσο καθίσταται καθημερινά σαφές ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω, το κράτος συντηρεί και αυξάνει το κλίμα τρομοκρατίας στην περιοχή με προσαγωγές, κλήσεις, απαγωγές, εισβολές σε σπίτια, λήψη DNA και συλλήψεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη ποινική δίωξη για επτά κακουργήματα (μεταξύ αυτών και η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης) και 11 πλημμελήματα που ασκήθηκε εις βάρος 20 κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι κατηγορούνται ότι συμμετείχαν στην αγωνιστική δράση σαμποτάζ που πραγματοποιήθηκε στο εργοτάξιο και τα μηχανήματα της εταιρείας λίγο καιρό πριν.

Οι από πάνω πρέπει, ωστόσο, να το βάλουν καλά στο μυαλό τους, ότι όσο εντείνεται η επίθεση από μέρος τους, τόσο μεγαλύτερες θα είναι κι οι αντιστάσεις που θα συναντούν στο δρόμο τους. Σε κάθε μήκος και πλάτος αυτής της γης που θα επιχειρήσουν να στρέψουν τις αναπτυξιακές τους βλέψεις. Ο σθεναρός, λοιπόν, μαζικός και πολύμορφος αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής δεν είναι απλώς ένα τοπικά περιχαρακωμένο γεγονός. Τα νοήματα που αυτός εμπερικλείει αντικατοπτρίζονται σε σειρά αγώνων που δόθηκαν και θα δοθούν από δω και πέρα. Τα νοήματά του αντανακλώνται και στις γειτονιές μας, στους αγώνες ενάντια στους αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό, στο ξεπούλημα του Ελληνικού, στη χωματερή στην Κερατέα. Αγώνες που το επόμενο διάστημα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε, μιας και ήδη απεργάζονται την ιδιωτικοποίηση και τη λεηλασία των ελεύθερων δημόσιων χώρων.

Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη μας στον αγώνα των κατοίκων δεν μπορεί να είναι μερική. Δεν είναι αλληλεγγύη σε έναν αγώνα που διεξάγεται χιλιόμετρα μακριά και χρήζει απλώς της στήριξης και συμπαράστασης όλων μας. Είναι ένας αγώνας που αφορά τη ζωή όλων. Είναι ένας αγώνας συνολικός απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο, ένας αγώνας απέναντι σε ένα σάπιο σύστημα που εδράζεται στη λεηλασία της φύσης και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ένας αγώνας που θα στεφθεί νικηφόρος όχι μόνο μέσα από μια μάχη, αυτή των Σκουριών, αλλά μέσα από την ανατροπή του ίδιου του συστήματος. 

Από τον Κάκαβο ως τον Υμηττό, ενάντια στης γης τη λεηλασία,

αγώνας για τη γη και την ελευθερία

Όλες, όλοι το Σάββατο 13 Απρίλη στις 12:00

 στο Μοναστηράκι, στην πορεία αλληλεγγύης στον αγώνα των  κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής