Οι μνήμες πεθαίνουν, όταν σωπαίνουν οι φωνές

Η πρώτη μέρα του Μάη, η πρώτη αυτή μέρα της άνοιξης έχει ποτιστεί από το αίμα εκατοντάδων αγωνιστών. Είναι μια μέρα μνήμης όλων εκείνων που αντιστάθηκαν και έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για την εργατική χειραφέτηση και απελευθέρωση. Η ιστορία του εργατικού κινήματος, από τους νεκρούς στο Σικάγο έως τους νεκρούς καπνεργάτες της Πρωτομαγιάς του '36 στη Θεσσαλονίκη, δεν πρέπει να αποτελεί απλώς αντανάκλαση και υπενθύμιση ενός αγωνιστικού παρελθόντος που έφυγε ανεπιστρεπτί.

Σε μια εποχή που κράτος και αφεντικά, επικαλούμενα την κρίση και την ύφεση, προσφέρουν ψίχουλα αντί μισθών, καταδικάζουν τεράστια κομμάτια του πληθυσμού στην ανεργία και την εξαθλίωση, εντείνουν την εκμετάλλευση, καταργούν κάθε εργασιακό κεκτημένο που αποκτήθηκε με κόπο και αίμα, επιστρατεύουν απεργούς και καταστέλλουν κινητοποιήσεις, η αντίσταση κι ο αγώνας αποτελούν το μόνο δρόμο, για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, τη ζωή που μέρα με τη μέρα μάς κλέβουν οι από πάνω, για να επεκτείνουν την κερδοφορία τους εις βάρος μας.

Δεν θα πιστέψουμε κανένα παραμύθι περί ανάπτυξης. Γνωρίζουμε καλά πως αυτό που ευαγγελίζονται οι από πάνω είναι κάτι τελείως επίπλαστο, ένας τρόπος για να ωραιοποιήσουν την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση που θέλουν να επιβάλουν. Η Μανωλάδα αποτελεί ακριβώς την εικόνα από ένα μέλλον που θα διαφεντεύει η ανάπτυξη. Ένα μέλλον όπου η συλλογική διεκδίκηση μισθών πείνας θα πνίγεται στο αίμα. Σήμερα είναι οι μετανάστες, το πλέον εξαθλιωμένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, ένα κομμάτι που βιώνει καθημερινά στο πετσί του την αμείλικτη φασιστική και ρατσιστική βία. Αύριο θα είναι καθένας από μας.

Οι κυρίαρχοι έχουν από καιρό δείξει ξεκάθαρα τις ορέξεις τους. Κάθε εστία αντίστασης πρέπει να καταστέλλεται, κάθε φωνή που υψώνεται πρέπει να πνίγεται. Από τις προφυλακίσεις των αγωνιζόμενων κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής, τις συνδικαλιστικές διώξεις, τις εκκενώσεις καταλήψεων μέχρι και τη δολοφονική επίθεση κατά των εργατών μεταναστών στη Μανωλάδα, αυτό που σκιαγραφείται είναι ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου η δουλεία  βαφτίζεται εργασία ή ωφέλεια, οι αυτοοργανωμένοι χώροι εστίες ανομίας, οι αντιστεκόμενοι τρομοκράτες και η εξαθλίωσή μας θυσία για το εθνικό συμφέρον.

Φυσικά δεν τρέφουμε αυταπάτες για τον καθεστωτικό συνδικαλισμό και τους εργατοπατέρες, που από τη μία καλούν απεργίες – πυροτεχνήματα, διοργανώνουν πορείες – κηδείες, πότε για να κατευνάσουν τη λαϊκή οργή, πότε για να παρουσιάζονται ως δήθεν «αγωνιστές» και από την άλλη υψώνουν κορώνες δήθεν «αντιμνημονιακές», ενώ στην πραγματικότητα προωθούν και συναινούν στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στα σκλαβοπάζαρα των ΜΚΟ, στις ενοικιάσεις εργαζομένων και την καταστολή κάθε πραγματικά αγωνιστικής κινητοποίησης.

Οι μνήμες πεθαίνουν, όταν σωπαίνουν οι φωνές. Και η μνήμη των απεργών και των αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία φθείρεται μέσα στη σημερινή μας αδράνεια, πνίγεται στα τρισάγια στο Σκοπευτήριο, όπου δολοφονήθηκαν από τους ναζί οι 200 κομμουνιστές τον Μάη του 1944.

Την πρώτη του Μάη να κατεβούμε όλοι στους δρόμους, όχι γιατί είναι επέτειος, ούτε για να αποδώσουμε τιμές, αλλά γιατί είναι μέρα απεργίας. Να μη δουλέψει και να μην καταναλώσει κανείς. Μονάχα έτσι, απέχοντας καθολικά από την παραγωγή και την κατανάλωση, μπορεί η απεργία να γίνει πραγματικά επικίνδυνη απέναντι στο φθισικό αυτό σύστημα.

Μια μέρα, ωστόσο, δεν αρκεί. Οι απαντήσεις μας δίνονται καθημερινά, μέσα από αυτοοργανωμένους, αδιαμεσολάβητους αγώνες σε κάθε χώρο που ζούμε και κινούμαστε. Στα σχολεία, τους χώρους εργασίας, τις γειτονιές, τους δρόμους και τις πλατείες να οργανωθούμε με όπλα μας την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την αυτοοργάνωση. Μακριά από μικροκομματικές λογικές και πουλημένους εργατοπατέρες, να οργανώσουμε τις δικές μας απεργίες, άγριες απεργίες, ανυποχώρητες και διαρκείας, που στοχεύουν στην εξέγερση και την ανατροπή αυτού του σάπιου κόσμου, στοχεύουν στην ελευθερία.

Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας:

•  με συνελεύσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά
• ισότιμα, οριζόντια, αλληλέγγυα
• ανυποχώρητα, αποφασιστικά να οργανώσουμε την αντίστασή μας στο ζόφο που μας επιβάλλουν